บทที่ 3

หลังจากทานข้าวกับดาวแล้ว วรรณก็ขับรถกลับอพาร์ตเมนต์

พอเข้าประตู โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอย่างไม่เหมาะเวลา

เป็นน้องสาวของอาทิตย์ คือ พรัล

"พี่สะใภ้ ได้ยินว่าพี่กลับมาเมืองเอแล้ว เป็นไงบ้างช่วงนี้"

วรรณไม่รู้ว่าตัวเองเหนื่อยทางร่างกายมากกว่า หรือเหนื่อยใจมากกว่า เงียบไปสักพัก "ซิยาว... ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ... ฉันสบายดี"

เธอยังไม่อยากให้คนในตระกูลวงศ์วิวัฒน์รู้เรื่องโรคของเธอ

เสียงจากปลายสายแสดงความห่วงใย "พี่สะใภ้... พี่ยังจำได้มั้ยว่าอีกสองวันจะเป็นวันอะไร คุณปู่สั่งให้เจอพี่กับพี่ชายของหนู"

ทุกปีช่วงปลายฤดูร้อน เป็นวันเกิดของคุณปู่วงศ์วิวัฒน์ คนในครอบครัวทุกคนต้องเข้าร่วม

เมื่อตอนแรกที่วรรณกับอาทิตย์แต่งงานกัน ก็เป็นคุณปู่วงศ์วิวัฒน์ที่เป็นคนตัดสินใจให้

วรรณถูกเหตุการณ์ต่างๆ ช่วงนี้กระหน่ำใส่สามต่อ หากไม่ใช่พรัลเตือน เธอเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

"ฉันรู้แล้ว..."

พรัลถือว่าเป็นคนที่ดีกับวรรณหลังจากที่เธอแต่งเข้ามาในตระกูลวงศ์วิวัฒน์

วรรณเดิมทีอยากจะปฏิเสธตรงๆ เพราะเมื่อหย่าแล้ว เธอไม่อยากมีเรื่องเกี่ยวข้องกับอาทิตย์รวมถึงตระกูลวงศ์วิวัฒน์

แต่เมื่อคุณปู่พูดแล้ว เธอก็ยากที่จะปฏิเสธตรงๆ

พอดีก็อยากใช้โอกาสนี้ บางทีอาจจะพูดเรื่องเมื่อปีนั้นได้

วรรณเพิ่งจะนอนลงเตรียมพักผ่อน กำลังง่วงนอน ก็มีโทรศัพท์อีกสายโทรเข้ามา

ยังไม่ทันดูชื่อชัดๆ เธอก็รับสาย

"ฮัลโหล แม่!"

เสียงของวนิดาอ่อนหวานนุ่มนิ่ม

ความง่วงนอนของวรรณหายไปครึ่งหนึ่ง เงียบไปสักพัก แล้วพูดเบาๆ "เป็นอะไร"

"แม่ช่วงนี้..."

วนิดายังพูดไม่จบ ก็ได้ยินเสียงวีรภัทรข้างๆ เบาๆ ผลักเธอ "พี่สาว... พูดเรื่องสำคัญ..."

วนิดาเม้มปาก "แม่ คืนนี้แม่มารับพวกหนูไปกินข้าวที่บ้านปู่ด้วยกันได้มั้ย"

วรรณนึกภาพออกถึงสีหน้าที่เธอคาดหวัง

ถ้าเป็นแต่ก่อน ยังไม่ทันพวกเขาพูด เธอก็ไปรับแล้ว

ตอนนี้เธอไม่อยากเลย และก็ไม่มีแรงด้วย

เพียงแค่นึกถึงวันนั้น ที่เด็กสองคนเล่นกันอย่างมีความสุขรอบๆ พิมพ์ประภา หัวใจก็เจ็บแปลบๆ

วรรณพลิกตัว ฝังตัวเองในผ้าห่ม ปิดตา เสียงแหบแห้ง "คืนนี้ให้พ่อไปรับพวกเธอ แม่เหนื่อยมากวันนี้"

อาจจะเป็นการปฏิเสธครั้งแรกในชีวิต และเป็นครั้งแรกที่ถูกแม่ปฏิเสธ

วนิดาใจเศร้าขึ้นมาทันที แม่เมื่อก่อนจะตามใจพวกเขาเสมอนะ

เธอยังอยากพูดต่อ วีรภัทรก็แย่งนาฬิกาโทรศัพท์ไป พูดไปทางโน้น "แม่ไม่รับผิดชอบเกินไป ป้าพิมพ์ไม่เป็นแบบแม่หรอก"

แบบนี้ต้องทำให้เธอโกรธแน่ๆ แล้วเธอก็จะมารับ

เมื่อเผชิญกับการตำหนิของวีรภัทร วรรณแค่หัวเราะเบาๆ

ลูกแฝดที่เธอเสียเลือดเสียเนื้อครึ่งชีวิตถึงจะคลอดออกมาได้ กลับอยากให้คนอื่นเป็นแม่

"งั้นไปหาเธอมารับสิ"

แล้วก็วางสาย

ใจของวรรณเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รักเด็กสองคนนี้เลย แต่เธอเคยทุ่มเทอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่ได้รับสิ่งดีๆ ตอบ ดังนั้นเธอจึงไม่อยากไปเอาใจอีกแล้ว

บ้านใหญ่ตระกูลวงศ์วิวัฒน์ที่เก่าแก่ จมอยู่ในสีค่ำที่ใกล้จะมืด

วรรณเพิ่งลงจากรถ ก็เห็นเงาเล็กๆ สองตัวที่กำลังซุกหน้าอยู่หน้าต่างกระจกใส

วีรภัทรเห็นเธอ ทำหน้าผีแล้วก็วิ่งหนีไป

วนิดาวิ่งมากอดเธอ เงยหน้าฟูๆ ขึ้นมา "แม่!"

วรรณแค่กอดเธอเบาๆ แล้วก็ผลักออก

พอเข้าไปในบ้าน อากาศเหมือนจะถูกบีบให้แน่น

โซฟาสองข้างนั่งพี่ชายพี่สะใภ้ของอาทิตย์ ผู้ชายหน้าตาคล้ายอาทิตย์สามส่วน แต่ดูเป็นผู้ใหญ่และมั่นคงกว่า เห็นวรรณมาก็ลุกขึ้นทักทาย

พี่สะใภ้แต่งตัวสดใสสวยงาม ดูมีท่าทีเด็ดขาด แกล้งทำเป็นไม่เห็นวรรณเข้ามา

เธอไม่เคยชอบวรรณที่เป็น "คุณหญิงแบบเต็มเวลา"

"วรรณ เธอช่วงนี้ไปทำอะไรอยู่ ส่งลูกสองคนกลับบ้านใหญ่ยังไม่มีเวลาเหรอ" คุณหญิงวงศ์วิวัฒน์ที่นั่งอยู่บนโต๊ะหลักสีหน้าเย็นชา ไม่โกรธแต่มีอำนาจ "เธอเป็นแม่ ทำหน้าที่ที่เธอควรทำให้ดี"

วรรณรู้ว่า คุณหญิงวงศ์วิวัฒน์กำลังตักเตือนเธอ

เมื่อตอนแรกที่คุณหญิงวงศ์วิวัฒน์ตกลงให้วรรณกับอาทิตย์แต่งงาน เงื่อนไขหนึ่งก็คือวรรณต้องเลิกอาชีพของตัวเองโดยสิ้นเชิง มาดูแลลูกสองคนอย่างเต็มใจ

ตอนนั้นโครงการฝึกอบรมจากวิทยาลัยการแพทย์ชั้นนำต่างประเทศมาหาเธอ เธอต้องยอมเลิก แต่งงานกับอาทิตย์ และโควตาการฝึกอบรมของวิทยาลัยการแพทย์ก็ตกไปที่พิมพ์ประภา

ห้าปีต่อมา วรรณกลายเป็นแม่บ้านเต็มเวลาที่ดูแลสามีลูก แม่สามีพี่น้องไม่ชอบ สามีห่างเหิน ส่วนพิมพ์ประภากลับจากต่างประเทศพร้อมใบประกาศนียบัตร มาเป็นเลขานุการส่วนตัวของอาทิตย์ เจิดจ้าไร้ขีดจำกัด

ความคิดผิดพลาดครั้งหนึ่ง ตอนนี้กลายเป็นห่างกันฟ้ากับเหว

วรรณหัวเราะเยาะตัวเองในใจ

อยากจะอธิบาย แต่ก็รู้สึกว่าไม่จำเป็น "ฉันรู้แล้ว"

วันนี้เธอมาเพื่ออยากพูดเรื่องหย่าร้างกับคุณปู่วงศ์วิวัฒน์ ไม่จำเป็นต้องอธิบายมาก

แล้วก็ไปหาที่ไม่มีคนนั่ง กินข้าวเย็น

โรคของคุณปู่วงศ์วิวัฒน์ต้องนอนพักผ่อน คืนนี้ไม่ใช่งานเลี้ยงอย่างเป็นทางการ วรรณไม่ได้รอให้คุณปู่ออกมา

ฟ้าเร็วก็มืดสนิท อาทิตย์เพราะเรื่องงานบริษัทเยอะ เที่ยงคืนถึงจะมา

วรรณลงมาข้างล่างพอดีเจอเขาเข้ามา

สองคนสบตากัน ใครก็ไม่พูดอะไร

อาทิตย์ช่วงนี้ยุ่งเรื่องบริษัทตลอด เกือบไม่ได้นอนที่บ้านกี่วัน ดูผอมลงบ้าง

วรรณรีบหันหน้าไปทางอื่น

ที่นี่คนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดก็คืออาทิตย์

อาทิตย์เย็นชากับเธอมาตลอด

แม้เธอจะทิ้งใบหย่าไว้ อาทิตย์ตอนนี้ก็ไม่ได้ถามเธอสักคำ แต่เดินผ่านเธอไป ไปทักทายคนในตระกูลวงศ์วิวัฒน์

หัวใจของวรรณเหมือนรั่วรูใหญ่ ลมหวูดเข้าไป

พรัลเห็นทุกอย่าง ลูบหลังมือวรรณ "พักผ่อนก่อนนะพี่สะใภ้ สามีภรรยามีเรื่องอะไรค่อยคุยกันช้าๆ คืนนี้"

แต่วรรณไม่อยากอธิบายกับอาทิตย์อีกแล้ว

วรรณปีเหล่านี้ไม่ใช่ไม่เคยใช้วิธีการพยายามทำให้เขาอบอุ่น แต่ก็เปล่าประโยชน์

เธอเผาผลาญความอบอุ่นทั้งหมดให้อาทิตย์หมดแล้ว ไม่มีแรงที่จะไปอุ่นเขาอีกแล้ว

เธอยอมมาวันนี้เพียงเพราะอยากพูดเรื่องหย่า

คุยกับพรัลสักพัก พอกลับไปที่ห้อง วรรณได้ยินอาทิตย์โทรศัพท์อยู่ในห้องน้ำ

เสียงต่ำทะมึนผ่านประตูกระจกมา แหบๆ "ได้ พรุ่งนี้ฉันไปกับเธอ"

เป็นน้ำเสียงอดทนที่เขาไม่เคยมีกับเธอ

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าคนฝั่งโน้นเป็นใคร

วรรณไปเดินเล่นในสวนข้างนอกแล้วค่อยกลับมา เคาะประตูห้องนอน

"คืนนี้เธอนอนที่นี่ ฉันไปนอนที่ห้องหนังสือ"

อาทิตย์เก็บโทรศัพท์ เงยตาขึ้นมองเธอเบาๆ พูดออกมา "ไม่จำเป็น"

อาทิตย์เดินออกไปก่อนเธอ เย็นชาพูดว่า "ฉันนอนห้องหนังสือ"

แล้วก็ลงไปข้างล่าง

ขีดเส้นแบ่งแยกกับเธอชัดเจน

เขามีแต่ความรับผิดชอบต่อวรรณ ไม่มีความรัก

มองห้องแต่งงานที่เคยอยู่ในบ้านใหญ่ตระกูลวงศ์วิวัฒน์ วรรณสุดท้ายก็ขับรถออกไปเที่ยงคืน

หัวใจเธออึดอัดมากที่นี่

เธอบอกกับคนดูแลบ้านว่าบ้านศิริพรรณ์มีเรื่องต้องจัดการ คืนวันเกิดคุณปู่จะมาร่วมงานตรงเวลา คนดูแลบ้านก็ไม่ได้ห้าม

เช้าวันรุ่งขึ้น วนิดาเตะๆ วิ่งไปที่ห้องพ่อแม่ แต่ไม่เห็นใครสักคน

อาทิตย์เช้าตรู่ถูกโทรศัพท์เรียกกลับบริษัท

เธอบ่นอยากเจอวรรณ คนดูแลบ้านบอกเธอว่า วรรณเที่ยงคืนเมื่อวานก็ไปแล้ว

วีรภัทรก็ตื่น รู้ข่าวนี้ เขาโกรธไม่รู้ทำไม แม่ช่วงนี้ทำไมชอบหายๆ เจอๆ

ให้คนดูแลบ้านโทรหาวรรณ แต่ไม่มีใครรับ

วรรณช่วงนี้ตอนนอนจะปิดเสียงโทรศัพท์

เมื่อก่อนชอบกังวลเรื่องนั้นเรื่องนี้ ใจแขวนอยู่กับลูกสองคน โทรศัพท์ดังก็นอนไม่หลับ

หลังจากปล่อยวาง กลับนอนหลับสนิทได้หลายคืน

เด็กสองคนเลยต้องนั่งรถของอาทิตย์ไปโรงเรียนก่อน

แต่ไม่มีแม่ พรุ่งนี้ก็ให้คุณป้ากัญญาส่งไปโรงเรียนได้

เพียงแค่คิดถึงเรื่องนี้ อารมณ์ของพวกเขาก็ดีขึ้นทันที